ეს ჩანაწერი ყოფილი სამსახურიდან გამოყოლილ ბლოკნოტში ვიპოვე (სადაც შეფის დავალებებს ვიწერდი ხოლმე). აღარც მახსოვს, როდის დავწერე, მაგრამ აქაც იდოს, ვის რას უშლის:
Сижу за решёткой, в темнице сырой,
Вскормлённый в неволе орёл молодой
Мой дорогой Александр Сергеевич, вся жизнь неволя! Наша решётка наша окружающая среда. Желая что-то изменить, мы осознаём, что нас сковали разными цепями. Мечтая о невозможном мы уже узники. Писали вы эти строки в изгнании и хоть физически я свободна, всё время чувствую цепи на руках и ногах! Я пленница своих мыслей, своих глупых выдумках. Будто моей жизнью правит кто-то чужой! Я орудие злого рока! Но я буду жить! Я буду бороться на зло моему чёрному призраку, на зло всем тем, кто мне не верил! Я тоже вырвусь на волю и улечу “туда, где за тучей белеет гора!” Я буду жить и не ныть! Да, Пушкин, давай улетим!
ვახ, რა ადვილია, რუსულად წერა და ძნელი ბეჭდვა 🙂 შეცდომები არ შევიმჩნიოთ, ჩემს რუსულს სრულყოფილებაზე არ აქვს პრეტენზია, მაგრამ ძალიან მაინტერესებს, ასე ძაან რითი აღმაშფოთეს იმ დღეს?! 😉
მწარეს ბლოგი 
samsaxuris pontSi dawere, anu? ise, maxsovs, im samsaxurSi bolo periodSi sul cud xasiaTze iyavi. gicevda, etkoba nervatriopebi! 😉
ნერვატრიოპები ყველგანაა მეტ-ნაკლებად. არამგონია, ეს სამსახურის გამო დამეწეროს, რაღაც ზოგადი განწყობის ამსახველი უფროა! პროსტა, იმ ბლოკნოტში ხილვა გამიკვირდა ძალიან.
aaa samsaxuric aseeti unda, aset sityvebs ro dagawerineebs :D:D :*
რას ერჩი რუსულს, მშვენივრად გიწერია, გრამოტნა. 😉 კარგი სიტყვებია, ამაყი!
momecona!