ჩემი პირველი სამართალდარღვევა, ანუ სადაა იღბალი?!

ახლა მოგიყვებით, როგორ ჩავიდინე პირველი კანონდარღვევა (დიდი იმედი მაქვს უკანასკნელიც)! მოკლედ ასე, გუშინ სამსახურიდან გამოვგოგმანდი, დაღმართზე ჩამოვგოგმანდი და ჩვენთვის ყველასათვის საყვარელ ყვითელ ავტობუსს მივაშურე. რასაკვირველია პატიოსნად საფულეს დავუწყე ძებნა ბილეთი რომ ამეღო, მაგრამ სადაა საფულე?! მცირე შეშფოთების შემდეგ გამახენდა, რომ მას შემდეგ რაც ჩემს კოლეგას 20-ლარიანი დავუხურდავე, საფულე როგორც დავაგდე მაგიდაზე, ისევე დავტოვე. რა მექნა? ადრე რომ შემემჩნია ცოცხალი თავით არ ავიდოდი ტრანსპორტის ზემოთდასახელებულ სახეობაში (მართლა, მართლა), მაგრამ უკვე იქ ვიყავი, ხოდა, მორალურად მოვამზადე საკუთარი თავი უბილეთოდ მგზავრობისათვის (ხუმრობა იქით იყოს და ჩემთვის ეს სეიორზული ამბავია. ავადმყოფობამდე კანონმორჩილი ვარ, სხვანაირად ფიზიკურად არ შემიძლია)! ნუ, მოკლედ, თავი დავიმშვიდე, ეს მეტად არ განმეორედება, ერთხელ რა უშავს, ვის არ მოსვლია-მეთქი და ა.შ.

ის ის იყო ჩამოვგოგმანდი ჩემს გაჩერებაზე, რომ ვითარცა წიწილას ძერა, კონტროლიორი კისერში მწვდა, აბა ბილეთიო! გულში საკუთარ იღბალს 5 ენაზე შევაგინე და მშვიდად ვაღიარე, რომ ბილეთი არ ამიღია! ამ მომენტში პირველ კონტროლიორს ორი სხვა შემოუერთდა, ერთი ახალგაზრდა და მეორე უფრო ვ ვოზრასტე. ახალგაზრდამ კატეგორიულად მომთხოვა პირადობის მოწმობის წარდგენა. ნუ, აქ კიდევ ერთხელ შევიგინე გულში, იმიტომ, რომ პირადობის მოწმობაც და სხვა ყველაფერიც იმ წყეულ საფულეში იდო! სამსახურის მოწმობა მქონდა თან, რომელიც შენობიდან გამოსვლისას ჯიბეში ჩავიტენე სასწრაფოდ. ასეც ვუთხარი და მიზეზიც ავუხსენი. ისევ იმ ახალგაზრდამ კატეგორიულად გამომიცხადა, რომ პირადობის მოწმობა სჭირდებოდა და რომ წინააღმდეგ შემთხვევაში განყოფილებაში გადამიყვანდა. რა მექნა, იგივე გავიმეორე და მოწმობა მაინც მივაწოდე. ახალგაზრდამ შეისწავლა, მაგრამ ტონი არ შეურბილებია. მე კი ამ წუთას კარგადნაცნობ სპაზმს ვგრძნობდი ყელში, რომელიც ნევრიულობისას მსტუმრობს. შიში და სხვა რამე კი არა, არანორმალურად შემრცხვა! როგორია? საკმაოდ ხმამაღალი სამსახურის წარმომადგენელს, არცთუ თინეიჯერულ ასაკში, იჭერენ ავტობუსით უბილეთოთ მგზავრობის ფაქტზე!!! ბლიაჰ! სულ ფერები გადამდიოდა, მაგრამ ბნელოდა და არ ჩანდა. ამის შემდეგ იყო ჩემი რეჩი, რომ საშინლად მრცხვენია, თვითონ სამართალდამცავმა კანონი რომ დავარღვიე, რომ კანონი ყველასთვის ერთი უნდა იყოს და ა.შ. ამაზე ასაკოვანი კონტროლიორი აღფრთოვანდა, ნახე რა ვაჟკაცი გოგოაო, ახალგაზრდას უთხრა და სად ცხოვრობო მკითხა. ახალგაზრდამ გაატარა და მირჩია პირადობის მოწმობა მომეძებნა. რაც არ მქონდა, რას მოვძებნიდი? ვუთხარი, პასპორტს ჩამოგიტან სახლიდან, სხვა არეფერი შემიძლია-მეთქი. მგონი, გაუკვირდათ, რომ არ დავიწყე, აი, ხომ ხედავთ, მეც კოლეგა ვარ, დავივიწყოთ ეს ამბავი და მისთანები. წადი და მოიტანეო, თან სამსახურის მოწმობა დაიტოვა. 5 ნაბიჯიც არ მექნებოდა გადადგმული მომბრუნეს. ასაკოვანმა ისევ მითხრა, ვაჟკაცი გოგო ხარო და ღმერთმა გაგიმარჯოსო, ახალგაზრდას კი ფლირტის უნიჭო მცდელობა ჰქონდა, რომ არ გაგიშვა, ქმარი გაგიბრაზდებაო, მეც ინსტინქტურად წამოვროშე, არ ვარ გათხოვილი-მეთქი. იმანაც, რა კარგი გოგო ხარო, რას ელოდებიო, რამდენი წლის ხარო. მერე ბლოკნოტი გადაშალა, არა ნომრის გამორთმევას ვერ შემოგბედავ, თორემ ისე კი შეგხვდებოდი მერეცო. სახეზე ეწერა იმედი, რომ ჩემით ვეტყოდი, მადლიერების ნიშნად, მაგრამ მე მარტო გავუღიმე და წამოვედი. რა უმადური ვარ, ღმერთო ჩემო!

დასკვა ინციდენტიდან:

1. მტერი დადგა ჩემი იღბლის იმედად;
2. არც ისეთი მახინჯი ვარ, მე რომ მგონია!

ჩვენს შორის დარჩეს და  სულ არ მემხიარულებოდა! ახლაც, რომ ვწერ, თუ დამიჯერებთ, გავწითლდი! ეს ერთ-ერთი იმ მოგონებათაგანი იქნება, უცბათ თავს რომ წამოყოფს ხოლმე და სასწრაფოდ მეხსიერების კუნჭულში გადავმალავთ, უხერხულობისა და უსიამოვნებისაგან! საზიზღარი გრძნობაა!ვიღაცას შეიძლება სასაცილოდაც არ ეყოს, ნუ რა მოხდა მერე, მთავარია, ხომ გამოძვერიო?! არა, ბატონო! ჯერ ერთი, უკვე აღვნიშნე, ავამდყოფობამდე კანონმორჩილი ვარ! დილაადრიან, მანქანის ჭაჭანებაც რომ არაა, მაშინაც კი არასოდეს გადავსულვარ წითელზე! მართლა! მეორეც კიდე, მთელი ცხოვრება ხმისჩახლეჩამდე ვყვირი, კანონი ყველსათვის კანონი უნდა იყოს, ყველამ ერთნაირად უნდა აგოს პასუხი საკუთარ საქციელზე-მეთქი და უცბათ თავად აღმოვჩნდი ჩემს სამსახურს ამოფარებული! განგებ კი არ მიქნია, მაგრამ მაინც. თავს ვიმშვიდებ, რომ უფრო სიმპათიამ გაჭრა, ვიდრე სხვა ამ პლასტიკის ნაჭერმა! ბლინ! დიდი სტრესი იყო, რა!

---