მოპარასკევდა, რაც იმას ნიშნავს, რომ კვირის ბოლო სამუშაო დღეა, რომელსაც ესოდენ საყვარელი შაბათ-კვირა მოჰყვება. მოხედვასაც ვერ ვასწრებ, ისე სწრაფად გადის დრო! თითქოს გუშინ იყო ორშაბათი და მერე, თვალისდახამხამებაში, უკვე პარასკევია ხოლმე. თუმცა გვერდზე გადავდოთ დროის საკითხი, პოსტი ამაზე არაა.
ფეისბუქზეც ვისროლე უკმაყოფილო რეპლიკა/სტატუსი და აქაც უნდა აღვნიშნო, რომ არ მიყვარს, როცა ხალხი საკუთარ კონფლიქტებში ჩემს ჩათრევას ცდილობს! ყოველთვის მშვიდობისმოყვარე ადამიანი ვიყავი, მაგრამ აქ მარტო ეგ მომენტი არაა. არასწორად მიმაჩნია, ისეთ საკითხებში მესამე პირის ჩაჩხერა, როლებიც ამ ორ ადამიანს შორისაა მხოლოდ. ვთვლი, რომ აქ ერთგულება-არაერთგულების საკიტხი არ დგას, უბრალოდ, მესამე პირის ჩარევა უფრო ართულებს ხოლმე ყველაფერს, როგორც წესი. კიდევ უფრო უარესია, როდესაც ვიღაცა მის მაგივრად გთხოვს პრობლემის მოგვარებას და შენს ზურგს ეფარება. კი, მაგრამ მე ვისი ყვავი ჩხიკვის მამიდა ვარ, საკითხავია? ასევე არასწორად მიმაჩნია, ვიღაცასთან გადაკიდება იმის გამო, რომ მას შენი სხვა ახლობელი ეჩხუბა. მითუმეტეს არ ვერევი, როდესაც კონფლიქტი ჩემს არაახლობლებს შორისაა. სანამ მე არ შემეხებიან, ჩემთვის წყნარად ვზივარ. არადა, არის მომენტები, როდესაც რომელიმე შენი ორი მეგობარი/ახლობელი/კოლეგა ჩხუბობს და შენგან ელოდებიან, შენ თუ ჩემიანი ხარ, დაამტკიცე ეს და შენც ეჩხუბე ან ყოველშემთხვევაში, კარგ ურთიერთობაში ნუღარ იქნები იმ მეორესთან. ამ შემთხვეაში, როგორც წესი, ცნობილი ნაწარმოების არანაკლებ ცნობილი პერსონაჟის პოზიციაში ვარ: I’m Switzerland!
მაგრამ არის მომენტები, როდესაც ნეიტრალიტეტს ვერ დაიცავ, როდესაც ვალდებული ხარ არჩევანი გააკეთო და ყველასთვის კარგი ტიპი ვეღარ იქნები! ვისთან უნდა იყო ასეთ დროს? ვინც უფრო გიყვარს! ან, თუ ორივე თანაბრად ძვირფასია შენთვის, ვინც მართალია! დღეს ზუსტად ასეთი არჩევანის გაკეთება მიწევს! არ მსიამოვნებს, მაგრამ მეტი გზა არ არის. ერთი შეღავათი მაინც მაქვს: სიმართლის მხარეს ვიქნები!
მწარეს ბლოგი 